Pokolenie sieci, a cyberbullying
Pokolenie sieci, to tak możemy nazywać teraz nasze dzieci. To społeczeństwo, które czuje się pewniejsze, mądrzejsze i bardziej obeznane od swoich rodziców w kwestiach innowacyjnych technologii informatycznych, obecnie mających zasadnicze znaczenie dla społeczeństwa. Już dziś młodzież uczy się, bawi, komunikuje, pracuje i tworzy społeczności w zupełnie inny sposób, niż ich rodzice.
Komputer i Internet stały się ogromnymi placami anonimowości. Nigdzie indziej nie ma tylu fikcyjnych adresów, czy fałszywych tożsamości, a w sytuacji, kiedy nikt nie wie, kim jesteśmy, możemy robić, co nam się żywnie podoba. Anonimowość Internetu rozwija w dzieciach poczucie samokontroli i wywołuje wrażenie, że nie trzeba dbać o utrzymanie odpowiednich form zachowań społecznych. Dlatego też, najpotężniejszą bronią przeciwko internetowej przemocy jest, to co powstaje w rozmowach rodziców z dziećmi. Jak tłumaczymy, nazywamy i jak kontrolujemy treści z internetu zanim spotkają się znaszymi dziećmi.
Jedną z form przemocy internetowej w dobie nauczania zdalnego stało się zjawisko cyberbullyingu. Zjawisko cyberbullyingu, czyli stosowania przemocy poprzez prześladowanie, zastraszanie, nękanie, wyśmiewanie innych osób z wykorzystaniem internetu i narzędzi IT istnieje od dawna, ale teraz to zjawisko pojawiło się w nowej odsłonie i jak się wydaje przybrało na sile.
Cyberbullingu doświadcza wielu nauczycieli i uczniów podczas lekcji prowadzonych online. Uczniowie publikują w sieci, w mediach społecznościowych, na platformach związanych z grami informacje jak się zalogować na swoje lekcje, jak na nie „wejść”. Umożliwiają w ten sposób udział w zajęciach obcym ludziom, anonimowym użytkownikom internetu. Te osoby robią tzw. rajdy na zdalne zajęcia. Wcześniej takie rajdy robiono na streamerów podczas pokazu gier komputerowych na żywo, na konkurentów czy przeciwników w wirtualnym świecie. W czasie tzw. trollowania (grupa dyskusyjna z antyspołecznym zachowaniem) zaczyna się ośmieszanie, poniżanie, obrażanie uczniów i nauczycieli. Te niebezpieczne zachowania odbywają się albo w formie łagodniejszej zakłócając lekcje online – np. głośna muzyka, przedrzeźnianie, wulgarne treści (kierowane w stronę uczniów i nauczycieli) albo w formie drastycznej- publikowanie szkodliwych i niebezpiecznych treści, szczególnie niebezpiecznych dla najmłodszych.
Być może warto przyjrzeć się temu nowemu, dysfunkcyjnemu trendowi i uczulić nasze dzieci, że wszystko co piszą, publikują, filmują zostawia ślad w internecie, a kiedyś może być wykorzystane przeciwko nam. Musimy się przecież liczyć z konsekwencjami, nawet tymi prawnymi. Może nasze dzieci nie zdają sobie sprawy, ale my dorośli wiemy, że swoboda i wolność słowa powinna zachować ramy kulturalnego, społecznie akceptowanego zachowania. Anonimowość w sieci nie zwalnia nas z tego obowiązku.
J.Łapińska- Gruszczyk
